Ιφιγένεια εν Ταύροις

Τραγωδία του Ευριπίδη, συνέχεια της Ιφιγένειας εν Αυλίδι, που διδάχθηκε ωστόσο πριν από αυτή (414; π.Χ.). Πραγματεύεται το προσφιλές στην ελληνική αρχαιότητα θέμα της σωτηρίας δύο ανθρώπων που τους συνδέουν συγγενικοί δεσμοί, υπό αντίξοες συνθήκες. Η τραγωδία διαδραματίζεται στην Ταυρίδα, όπου η Ιφιγένεια βρίσκεται μετά την αρπαγή της από την Άρτεμη, ιέρεια πλέον στον ναό της θεάς, επιφορτισμένη με την εκτέλεση των ανθρωποθυσιών ξένων προσώπων. Στον τόπο αυτό καταφθάνει ο Ορέστης με τον Πυλάδη. Ο Ορέστης, κυνηγημένος από τις Ερινύες και τον Άρειο Πάγο, σκοπεύει να μεταφέρει το ξόανο της θεάς στην Αττική, όπως χρησμοδότησε ο Απόλλωνας. Οι δύο φίλοι συλλαμβάνονται εξαιτίας μιας κρίσης μανίας του Ορέστη και οδηγούνται στην Ιφιγένεια για να θυσιαστούν στον βωμό. Η Ιφιγένεια αποφασίζει να σώσει τον έναν από τους φίλους για να μεταφέρει ένα γράμμα της στην πατρίδα. Η πρόθεσή της αυτή γίνεται αφορμή για την αναγνώριση των δύο αδελφών, γεγονός που ακολουθείται από ξέφρενη χαρά και ανακούφιση. Στη συνέχεια, η Ιφιγένεια, χάρη στην πονηριά της, κατορθώνει να ξεγελάσει τον βασιλιά των βαρβάρων Θόαντα και να αποσπάσει το ξόανο της θεάς από τον ναό, μεταφέροντάς το στην ακρογιαλιά, απ’ όπου φεύγουν όλοι με το πλοίο που είχε φέρει τον Ορέστη και τον Πυλάδη. Μόλις ο Θόας ανακαλύπτει πως εξαπατήθηκε, διατάζει την καταδίωξη των φυγάδων, αλλά η Αθηνά, από μηχανής θεά, τον εμποδίζει και διατάζει τον Ορέστη να τοποθετήσει το ξόανο στο ναό της Ταυροπόλου Άρτεμης στην Αττική, όπου η Ιφιγένεια υπηρετεί ως ιέρεια έως τον θάνατό της. Η τραγωδία αυτή είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της αρχαίας δραματουργίας. Διακρίνεται για την έντεχνη πλοκή της, στην οποία οι χαρακτήρες διαγράφονται εκφράζοντας έντονη ψυχολογική δύναμη. Στην τραγωδία εξαίρεται εξάλλου και η αιώνια αξία της αδελφικής αγάπης και της φιλίας.